Tutaj ćwiczyły konie i lekkoatleci

Hala sportowa MORiS na stałe wpisała się wizerunek pszczyńskiej starówki. Skąd wziął się ten budynek wśród zabytkowej zabudowy rynku?

- Wcześniej w budynku hali sportowej znajdowała się ujeżdżalnia koni. Książę miał ogromny sentyment do zwierząt, posiadał piękne stajnie zarówno tutaj, jak i w Książu. Ujeżdżalnia powstała, ponieważ istniało zapotrzebowanie na obiekt, w którym można było ćwiczyć niezależnie od warunków atmosferycznych. I do momentu, kiedy rodzina książęca mieszkała w Pszczynie, obiekt ten funkcjonował w niezłym stanie – mówi Kazimierz Tulaja, były członek kierownictwa zakładu Elwo, ówczesny sędzia zawodów lekkoatletycznych. 

Ujeżdżalnia wraz z kompleksem stajni książęcych powstała w drugiej połowie XIX w. Po wojnie funkcjonował tutaj magazyn artykułów spożywczych. Tam przetrzymywano worki mąki i cukru. Przez bramę, która znajdowała się od północnej strony, wjeżdżały ciężarówki. To przyczyniło się do jeszcze większej dewastacji budynku. Drewniany dach zaczął przeciekać, a sam obiekt popadał w ruinę. Wówczas pojawiły się głosy, aby rozebrać budynek, by nie straszył on w centrum miasta. Na rozbiórkę nie zgodził się jednak ówczesny konserwator zabytków.

- Tematem ujeżdżalni zainteresował się zakład Elwo, w którym pracowali byli sportowcy, a potem działacze sportowi wraz z Janem Laryszem na czele. Dzięki temu bez problemu znaleźliśmy wspólny język. Warto dodać, że wówczas nie było żadnej hali sportowej w Pszczynie. Ciągłe poszukiwania sali do wynajęcia były niezwykle kłopotliwe. Niewiele szkół miało swoje obiekty, a i one często były zajęte. Był oczywiście stadion i bardzo dobrze prosperująca sekcja lekkoatletyczna. Trzeba było jednak ćwiczyć w okresie, gdy pogoda na zewnątrz nie sprzyjała. Ta sytuacja była dla nas impulsem do wybudowania hali sportowej – mówi Stanisław Majorek, były dyrektor w Elwo.

Po uzyskaniu zgody od konserwatora zabytków trzeba było znaleźć odpowiedniego projektanta. Wcześniejszy dach był drewniany, w wielu miejscach przeciekał, a sama rozbiórka okazała się trudna. Głównym wykonawcą robót było Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego oraz Elwo. Duże znaczenie miały również prace społeczne. Problem z wykonaniem konstrukcji stalowej zszedł się w czasie z przebudową hali produkcyjnej w zakładzie Elwo. Zdemontowana konstrukcja jednego z dachów hali została zaadaptowana na potrzeby sali. Pozostałe elementy zostały przygotowane na produkcji zakładu.

- W celu przeniesienia konstrukcji udało się wypożyczyć dźwig z Mostostalu Zabrze. Zmieścił się on na placu obok hali sportowej, tuż za Urzędem Miasta i przed kościołem. Dźwig mógł zostać wypożyczony jedynie na niedzielę i to w sąsiedztwie kościoła, gdzie w tym czasie odbywały się msze. Dzięki ogromnej przychylności księdza Józefa Kuczery, udało się uzgodnić z nim prace. Ksiądz prałat polecił klerykom ostrzegać wiernych na poszczególnych mszach. Dzięki temu udało się uniknąć wypadku i zapewnić bezpieczną pracę – mówi Stanisław Majorek.

W 1972 roku hala sportowa MORiS została oddana do użytku. Po trzech latach robót, udało się zakończyć prace. - Podnoszone są głosy, że budowa hali zniszczyła jeden z zabytków. Myślę, że gdybyśmy my nie zainteresowali się starą ujeżdżalnią, przebudowaną w uzgodnieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, prawdopodobnie w końcu sama by się zawaliła – mówi Stanisław Majorek. Kazimierz Tulaja dodaje, że sala stała się popularna na całym Śląsku. Wobec braku podobnych obiektów w okolicy, kalendarz zawodów i zajęć w krótkim czasie w całości został zapełniony.

az