Kto nie chce dać mu medalu?

Powiat

Uchwałę o przyznaniu Aleksandrowi Spyrze medalu „Za Zasługi dla Powiatu Pszczyńskiego_” uchwaliła Rada Powiatu Pszczyńskiego. Wnioskował o to przewodniczący rady, Eugeniusz Pająk. Wniosek uzyskał pozytywną opinię Zarządu Powiatu Pszczyńskiego.

Jednomyślności nie było jednak w radzie powiatu. Czterech radych - Bronisław Gembalczyk, Bogumiła Boba, Bronisław Śmieja i Aleksander Malcher - głosowało przeciwko przyznaniu wyróżnienia Aleksandrowi Spyrze.
Bronisław Gembalczyk nawiązał do sytuacji z 2008 r., kiedy radni gminy Pszczyna zrezygnowali z przyznania Aleksandrowi Spyrze honorowego obywatelstwa Pszczyny. Jeden z radnych zarzucił wtedy Aleksandrowi Spyrze, że ten współpracował ze Służbą Bezpieczeństwa PRL. Aleksander Spyra twierdzi, że nigdy deklaracji o współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa nie podpisywał. Jak wyjaśniał w książce „Stąd w świat. Rozmowy ze sławnymi osobami z Pszczyny i okolic_” Renaty Botor-Pławeckiej, po każdym wyjeździe zagranicznym zespołu „Pszczyna” musiał składać zeznania „czemu ktoś uciekł w Holandii, Belgii_” i podpisał deklarację, że „z tej rozmowy nigdy nic nie ujrzy światła dziennego”.

Aleksander Spyra urodził się 20 listopada 1938 r. w Pszczynie. W 1960 r. założył Zespół Regionalny „Pszczyna_”, którego kierownikiem artystycznym jest do dzisiaj. W 1972 r. był inicjatorem budowy skansenu „Zagroda Wsi Pszczyńskiej”. To z jego inicjatywy od 1977 r. organizowane są „Spotkania pod Brzymem_” - doroczne święto kultury ludowej. W 1985 r. wraz z żoną założył Muzeum Prasy Śląskiej, którego do dziś jest kustoszem. Był wieloletnim prezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Pszczyńskiej. Aleksander Spyra jest autorem około 20 publikacji, poświęconych historii i kulturze ziemi pszczyńskiej. Jest m.in. laureatem nagrody im. Karola Miarki, przyznawanej przez Województwo Śląskie.

Mówię TAK!
Przyznaniu medalu „Za Zasługi dla Powiatu Pszczyńskiego” Aleksandrowi Spyrze mówię głośne TAK! Pewnie na palcach jednej ręki można policzyć osoby, które zasługują na to, tak jak on. Działalność społeczna Aleksandra Spyry broni się sama. Moralizatorstwo lustratorów wydaje mi się przy tym dorobku małe. Nie wiem jakby wyglądało moje dorosłe życie w PRL-u (na szczęście w tamtym czasie, czyli w latach 80., żyłem życiem niewinnego dziecka). Może siedziałbym cicho, jak mysz pod miotłą i nie wychylał nosa, a może działałbym społecznie narażając się nieuchronnie na kontakt z władzą? A co gdybym tak jak teraz był dziennikarzem? Nie znam odpowiedzi na te pytania. Ale udawać świętego nie zamierzam.
Jacek Bielenin

jack