Kiedy się coś uda, bije brawo

Miedźna

Niewiele potrzeba, żeby pomóc małemu Tomkowi w walce z chorobą. Wystarczy 1%

6.00 rano pobudka. Śniadanie i do szkoły. W domu kolejne godziny nauki. Tylko do tego momentu dzień małego Tomka wygląda tak samo jak innych sześciolatków. Do oświęcimskiej szkoły specjalnej zawozi go mama, Małgosia. Kiedy synek jest w szkole, ma chwilkę, by ogarnąć resztę dnia. Kiedy przywiezie Tomka ze szkoły, każda właściwie chwila przeznaczona jest na jego rehabilitację. Urodził się jako zdrowy chłopczyk. Kiedy skończył pół roku pojawiły się pierwsze sygnały, że coś jest nie tak. Badania wykazały przechorowaną cytomegalię. – Zaczął się wycofywać, tracił z nami kontakt wzrokowy. Wtedy jeszcze byliśmy przekonani, że to minie. Kiedy skończył 10 miesięcy, choroba synka poszła jak burza. Pojawiły się ataki padaczki, stał się dzieckiem zamkniętym w sobie, żyjącym w swoim świecie - mówi jego mama, Małgorzata.

Najgorzej było do drugiego roku życia. Rodzice pytali, szukali i nie zgadzali się na diagnozy, że ich synek nigdy się do nich nawet nie uśmiechnie. – Mogliśmy siedzieć i rozpaczać. Postanowiliśmy walczyć o Tomaszka – pani Małgosia mocno przytula synka. A Tomek… odwzajemnia jej uśmiech. Właśnie wrócił ze szkoły, zjadł obiad, a za chwilę przyjdzie ukochany wujek Przemek, rehabilitant.
To, co dziś potrafi Tomek, jeszcze kilka lat temu nie mieściło się w głowie nawet lekarzom. Rodzice poruszyli niebo i ziemię. Nie ma terapii, o której by słyszeli, ale której by nie spróbowali. Rezultaty zakrawają o cud, choć nie brakowało powodów do zwątpienia. – Na początku nie było efektów. Ale cały czas powtarzaliśmy sobie, że przyjdzie ten dzień, że będzie jakiś przełom. Przecież Tomuś jest taki mały - mama wspomina te chwile, kiedy pojawiała się poprawa, kiedy udawało się nauczyć Tomka najmniejszej nawet rzeczy.

Dziś potrafi wspiąć się mamie na kolana, chodzić przy meblach, uśmiecha się do rodziców i rodzeństwa. nawiązuje kontakt, ba! umie nawet pokazać język, rozumie polecenia, wprowadzana jest komunikacja alternatywna. – Postępy są widoczne czasem z dnia na dzień – rehabilitant Przemek zna Tomka od trzech lat, od pół roku intensywnie z nim pracuje. – O tym, co będziemy dziś robić, zadecyduje właściwie sam Tomek. Zależy to od jego aktywności, samopoczucia – Przemek przyjaźnie się uśmiecha, ale Tomek wie, że jak już zaczną ćwiczyć, nie ma żartów. Już nikt się nie nabierze na fortele chłopczyka i smutne minki. A kiedy coś się uda, wszyscy biją brawo. Tomek też potrafi! Zrobił już pierwszy samodzielny krok i jest dużą szansa, że będzie chodził.

Wszystko w życiu chłopczyka dzieje się małymi kroczkami. Każdy sukces to ciężka praca Tomaszka, jego rodziny i specjalistów, od logopedy po… delfiny. Kiedy wyczerpany całym dniem idzie spać, pani Małgosia siada do komputera i szpera, czyta, szuka o nowych terapiach, lekach, pisze też do fundacji, stowarzyszeń, firm. Przekonali się, że sami nie dają rady, choć próbowali nie prosić o wsparcie. Turnusy rehabilitacyjne są kosztowne, jest ich kilka w roku, niektóre nawet za granicą. Choć dużo ćwiczą z synkiem sami, praca z rehabilitantem jest niezbędna. A to też kosztuje. Do tego leki. Niektóre są refundowane, niektóre to wydatek nawet do 1,5 tys. zł co trzy, cztery miesiące. Po drodze wszystko, o czym się rodzice dowiedzą i spróbują, bez względu na koszty. – Zrobimy wszystko, żeby nasze dziecko miało jak najlepszą przyszłość .

1% to naprawdę niedużo dla tych, którzy mogą go przekazać, to jedynie ruch długopisem. Dla Tomka to bardzo wiele, bo pozwoli na dalsze leczenie, specjalistyczną opiekę i rehabilitację. Tylko prowadzona systematycznie daje dostrzegalne efekty. A do tego potrzebne są środki.


Jak pomóc Tomaszkowi? Wystarczy podać KRS Fundacji Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” 0000037904, dopisując w rubryce „inne informacje, w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem” koniecznie trzeba dopisać Tomasz Sosna nr 6245. Można też wpłacać darowizny na nr konta 15 1060 0076 0000 3310 0018 2615, z dopiskiem Tomasz Sosna nr 6245.

agw